Hardlopen geeft mij het gevoel van vrijheid. Al vele jaren ben ik een recreatief hardloper en beoefen ik het liefst zo veel mogelijk verschillende sporten. Afgelopen jaren ben ik steeds vaker gaan hardlopen en zo competitief als ik ben, wilde ik op een gegeven moment toch eens wat wedstrijdjes meepakken. Dit waren veelal 10 km runs.

Op mijn bucketlist had ik ooit als doel een hele marathon te lopen aan één stuk binnen 4 uur. Toen ik in oktober vorig jaar te horen kreeg dat Tilburg, de stad waar ik al jaren woon, een eerste eigen marathon kreeg zag ik dat als de kans. Ik had 7 maanden om te trainen en tot op de dag van de marathon leek de voorbereiding top. De dag van de marathon brak aan en het werd één van de warmste dagen van mei met een temperatuur van 30 graden. Op die hitte had ik niet gerekend en was ik niet voorbereid. De eerste helft van de marathon ging nog wel, maar naarmate de middag naderde en de temperatuur alsmaar opliep, ging ik er kapot aan. Uitgedroogd en oververhit heb ik na de 30 km toch stukken moeten lopen en heb ik mijn doel niet behaald. Kapot, moe, spierpijn, zo wit als een lijk, maar zeker tevreden heb ik uiteindelijk de eindstreep gehaald.

Hoe je het ook wendt of keert, ik had mijn doel niet gehaald. Ik wilde voor mezelf bewijzen dat de belangrijkste reden de hitte was en ik zou hoe dan ook dat doel halen. Zo besloot ik de zomer door te trainen en met alle fanatieke RSG-hardlopers de marathon van Eindhoven mee te pakken. Nog één keer wilde ik er helemaal voor gaan. Nieuwe hardloopschoenen, een hardlooprugzak en een goed schema hielpen me de maanden door.

Uiteindelijk brak de dag van de marathon aan en het weer zat in ieder geval mee. De eerste 35 kilometer gingen vlot, maar toen begon het pas echt. Alle gedachten gingen door mijn hoofd en alles deed pijn; “waarom doe ik dit”, “ga gewoon lopen of zitten”, “wat heb ik er allemaal voor moeten laten”, “dit is het moment, nu moet het” en ga zo maar door. Ondanks de zware diepe dalen waar alles pijn doet, gewoon doorgaan. Ik zette mijn muziek harder en bleef maar drinken en water over mezelf heen gooien. Uiteindelijk naderde ik de 40 km, de binnenstad en drukte langs de paden. Alle drukte, al het geschreeuw en alle muziek en bandjes hielden me overeind te blijven en met een laatste eindsprintje is het me gelukt; 03:57:19! Na een jaar trainen was daar het moment, na bijna 4 uur lang rennen was ik er. Wat was het zwaar, wat was het afzien, maar wat een heerlijk gevoel het rennen en het resultaat mij hebben gegeven is onbeschrijflijk, wat een ervaring!